انواع هپاتیت , راه های تشخیصی و درمان آن

هپاتیت چیست؟
واژه‌ی هپاتیت (Hepatitis) به معنای التهاب كبد است. بسیاری از عوامل (از جمله داروها) می‌توانند این التهاب را ایجاد كنند اما به طور كلی، شایع‌ترین علت ایجاد هپاتیت در سراسر دنیا، «ویروس»ها هستند. طبق تعریف، اگر هپاتیت كمتر از ۶ ماه طول بكشد آن را «هپاتیت حاد» و اگر بیشتر از آن به طول بینجامد آن را «هپاتیت مزمن» می‌گویند.
هپاتیت حاد ویروسی معمولاً با یك دوره‌ی پیش درآمد آغاز می‌شود: احساس ناراحتی، خستگی، بی‌اشتهایی، تهوع، استفراغ، درد عضلانی، سردرد و یك تب خفیف. حتی گاهی این بیماری در ابتدا خود را با اعلایم سرماخوردگی نشان می‌دهد. افراد سیگاری مبتلا به هپاتیت حاد غالباً نسبت به سیگار تنفر پیدا می‌كنند. بعد از این دوره‌ی چند روزه است كه «یرقان» یا «زردی» ایجاد می‌شود.
معمولاً همزمان با ایجاد زردی، حال عمومی بیمار رو به بهبود می‌رود و حتی تب او قطع می‌شود. اما این‌ها نشان دهنده‌ی بهبود بیماری نیستند، بلكه درست برعكس، قسمت اصلی بیماری از اینجا شروع می‌شود.
پزشكان برای این كه تشخیص بدهند یك بیمار مبتلا به زردی، گرفتار هپاتیت شده است یا این كه زردی، علت دیگری (مثلا سنگ كیسه صفرا و…) دارد، یك روش نسبتاً خوب در دسترس دارند: اندازه‌گیری آنزیم‌های كبدی. در بیمار مبتلا به هپاتیت، سلول‌های كبدی تخریب می‌شوند و این باعث می‌شود آنزیم‌های موجود در این سلول‌ها كهALT,AST نام دارند به مقدار زیادی وارد خون شوند. بالا رفتن سطح این آنزیم‌ها در خون، نشان دهنده‌ی «هپاتیت» است.
انواع هپاتیت
ویروس هپاتیت:  A  از خانواده پیکورنا ویروسها و جنس هپاتویروس است که قبلا تحت عنوان آنتروویروس ۷۲ طبق بندی شده است. اما کنون بنام هپاتیت عفونی نامیده می شود. این ویروس کروی شکل است و تقارن ۲۰ وجهی دارد. بدون پوشش است , RNA  آن مثبت است. توسط دهان و مدفوع انتقال می یابد. دوره کمون آن تقریبا ۱ ماهه است. بیماری مزمن کبدی ایجاد نمی کند و به ندرت کشنده است و هیچ تشانه آنتی ژنی با دیگر ویروسهای کبدی ندارد. انسان و میمون میزبانهای طبیعی این ویروس هستند. این ویروس از طریق صفرا وارد روده و مدفوع می شود و از ۱۰ روز قبل از ظهور علایم و ایجلد آنتی بادی در مدفوع وجود دارد و از طریق مدفوع منتشر می شود. علایم بالینی آن شامل خستگی , بی اشتهای , ضعف ,  تهوع ,  شکم درد ,  یرقان ,  تیره شدن رنگ ادرار است و این بیماری در افراد بالغ شدید تر از از کودکان است. در کودکان اغلب بدون جلب توجه سپری می شود و در اکثر موارد بهبودی کامل حاصل می شود. حداکثر شیوع این بیماری بین سنین ۳۰ تا ۱۵ است. درمان برای این بیماران وجود ندارد و تزریق ایمنوگلوبین برای افراد در تماس با بیمار توصیه می شود که در دوره کمون باعث کاهش علایم بیماری می شود. روشهای پیشگیری شامل رعایت بهداشت در مراکز عمومی ,  کنترل بهداشتی آب و مواد غذای بخصوص شیر –  شستن دستها بعد از رفتن دستشوی وقبل از صرف غذا ,  ضد عفونی کردن وسایل بیمار بسیار موثر است. واکسن نمونه کشته شده است که فقط برای مواقع ضروری استفاده می شود. این ویروس براحتی در جامعه منتشر می شود. محتمل ترن راه سرایت راه مدفوعی- دهانی از طریق تماس فردی می باشد. بعضی محصولات رودخانه ای مثل صدفها می توانند منبع آلودگی با ویروس باشند. آلودگی با ویروس هپاتیت A به ندرت از طریق سرنگ و سوزن آلوده یا انتقال خون پیش می آید.
ویروس هپاتیت:  B  این ویروس عامل مولد هپاتیت سر است و جزء ویروسهای کبدی DNA دار طبقه بندی می شود. از طریق مایعات بدن, خون, مقاربت جنسی ودر ماههای آخر حاملگی از مادر به جنین منتقل می شود و ابتلا به این بیماری هیچ ارتباطی به سن, فصل و جنس ندارد. دارای دروه کمون متوسط سه ماهه است. در ۵ تا ۱۰ در صد مبتلایان تبدیل به حالت مزمن می شود و گاهی منجر به سرطان کبد می شود. بافت هدف این بیماری و میزبان آن محدود و فقط در کبد, گاهی پانکراس و کلیه انسان و میمون را نیز آلوده می کند. این ویروس به  علت داشتن غشا در برابر اتر مقاوم است , PH پایین , حرارت متوسط , یخ زدن و اشعه ماورا بنفش پایدار می ماند  ویروس تمایل زیادی برای ادغام شدن با DNA سلول میزبان دارد. این ویروس ۳ روز پس از به سلولهای کبدی شروع به تکثیر می نماید; اما علایم بالینی بعلت نا معلومی حدود ۴۵ روز بعد ظاهر می شود که بستگی به راه ورود مقدار ویروس و وضعیت فرد مبتلا دارد. علایم بالینی شامل تهوع , استفراغ , بی اشتهایی شدید می باشد که به دنبال آن یرقان ظاهر می شود ( گرچه هپاتیت بدون یرقان نیز شایع است). حدود ۸۵ در صد بیماران کاملا بهبود حاصل پیدا می کند. مرگ و میر بین ۷/۲- ۶/۰ درصد است که بسته به سن و شرایط متغیر است. حدود ۱۰ تا ۵ در صد افراد به هپاتیت مزمن می شوند که این مبتلایان منبع اصلی انتشار ویروس در جامعه هستند.
. افراديكه در معرض آلودگي با ويروس هپاتيت B هستند عبارتند از:
•كارگزاران بهداشتي
•افرادي كه از نظر جنسي بي‏بندوبارند.
•كسانيكه از مواد مخدر تزريقي استفاده مي‏كنند.
•افراي كه خالكوبي كرده‏اند.
•افرادي كه خون يا فرآورده‏هاي خوني آلوده دريافت كرده باشند.
•بيماران هموفيلي
•افرادي كه در تماس نزديك با شخص آلوده هستند (مثل اعضاي خانواده) كساني كه با شخص آلوده تماس جنسي دارند. تقريباً در يك سوم موارد منشأ عفونت ناشناخته باقي مي‏ماند
راههای انتقال این ویروس عبارتند از:
_مادر به جنین : به ویژه اگر مادر در ماه سوم بارداری آلوده شده باشد احتمال انتقال بیماری به جنین بسیار بالا است.
_تماس جنسی : از راه خون, استفاده از سرنگ مشترک در معتادان تزریقی و یا فرو رفتن سوزن آلوده به ویروس به طور اتفاقی در پوست افراد سالم و استفاده از تیغ های آلوده است.
_ترشحات بدن : از جمله بزاق ,مدفوع, صفرا, اشک و مایع منی به عنوان یکی از منابع انتقال ویروس مطرح هستند .
روشهای پیشگیری و کنترل وجود دارند که عبارتند از:
۱- انجام واکسیناسیون ۲- کنترل و جدا کردن  خونهای آلوده ۳- تزریق ایمنوگلوبین به نوزدان که از مادر مبتلا متولد شده و افرادی که با بیماران تماس داشته ۴- عدم مصرف خون کسانی که هرگونه ناراحتی کبدی دارند ۵- استفاده از وسایل مانند دستکش هنگام معاینه بیمار و …….. ۶- حذف سریع وسایل آلوده وضدعفونی وسایل مورد استفاده ۷- اجتناب از رفتارهای اجتماعی پر خطر وخطرساز که انتشار ویروس را تسهیل می کند.
تشخیص بیماری هپاتیت B:
براساس اکثر گزارش‌های علمی، بسیاری از کسانی که به ویروس هپاتیت‌ B آلوده می‌شوند، از بیماری خود آگاهی ندارند و سال‌ها پس از ابتلا، از وجود این بیماری مطلع می‌شوند. راه تشخیص این بیماری اندازه‌گیری آنتی ژن سطحی این ویروس یعنی HBS AG است. اگر در فردی آزمایش HBS AG مثبت شود، نشان می دهد که آلوده به ویروس هپاتیت B است یعنی در بدن وی ویروس هپاتیت B وجود دارد. بهتر است ناقلین هپاتیت به صورت دوره‌ای (۳ تا ۶ ماه) از نظر عملکرد کبد بررسی شوند تا در صورت تبدیل شدن به هپاتیت مزمن، تشخیص و درمان سریع‌تر صورت گیرد و از تخریب بیشتر کبد جلوگیری شود.
درمان :
درمان دارویی در افراد مبتلا به هپاتیت ب حاد توصیه نمی شود. درمان ضد ویروسی در هپاتیت ب مزمن ، در آسیب کبد و یا در مراحل تکثیر شدید ویروس استفاده می شود. با این وجود درمان بستگی به شرایط بیماری و میزان آسیب کبد دارد و در افراد مختلف متفاوت است. احتمال عود بیماری پس از درمان وجود دارد.
 
ویروس هپاتیت C  : دوره کمون بیماری ۴ تا ۳ روز در موارد طولانی ۴ تا ۳ ماه است. معمولا هپاتیت C از لحاظ بالینی خفیف بوده و نیاز به بستری شدن ندارد و اکثر بیمارن بدون علایم بالینی هستند.
به رغم طبیعت ملایم بیماری ۵۰ تا ۳۰ در صد آنها به سمت مزمن شدن پیش می روند.
مهمترین راه انتقال بیماری از طریق خون و فرآورده های خونی آلوده است. تزریق وریدی مواد مخدر, پیوند اعضا آلوده, مقاربتهای جنسی و دریافت کنندگان فاکتورهای خونی آلوده نیز از راه های انتقال این ویروس است. اکثر مبتلایان به هپاتیت C معتادین تزریق داخل وریدی  هستند.
فعلا واکسنی برای این بیماری وجود ندارد. ایمنی حاصل از عفونت بادوام و پیشگیری  کننده نمی باشد. مصرف انترفرون آلفا تا حدودی در درمان بیماری موثر است.
علایم بالینی در شکل حاد بیماری شبیه هپاتیت A و B است ولی خفیفتر. هپاتیت مزمن پایدار حاصله از ویروس هپاتیت C شایعتر از نوع B می باشد که حدود ۲۰ درصد آن به سیروز و نارسایی کبد منجر می شود. پاسخ ایمنی سلول عامل اصلی در تخریب سلول است. تشخیص آزمایشگاهی عمدتا بر مبنای مرولوژی, به روش الیزا استوار می باشد. آنتی بادی ۳ تا ۷ هفته پس از ابتلا قابل شناسای است, اما آنتی بادی همیشه در خون وجود ندارد و لذا پیشنهاد می شود که بررسی آنتی بادی عمدتا در فاز مزمن صورت گیرد. بهترین راه برای شناسایی وجود ژنوم ویروس درخون است   .
ویروس هپاتیت D
تقریبا ۱۵ میلیون نفر در دنیا آلوده به ویروس هپاتیت D هستند. ویروس هپاتیت D برای همانند سازی خود از ویروس هپاتیت B و امکانات سلول میزبان استفاده می کند. هپاتیت D در کودکان و افراد بالغ مبتلا به هپاتیت B ایجاد می شود. ویروس انتشار جهانی داشته و آندمیک جنوب ایتالیا, خاورمیانه, قسمتهایی از آفریقا و آمریکا لاتین می باشد. اساس تشخیص آزمایشگاهی بر مبنای افزایش آنزیمهای کبدی است. بررسی آنتی ژن و ژنوم در خون نیز مفید است. تا کنون درمان اختصاصی برای هپاتیت D پیشنهاد نشده است. اما چون همانند سازی ویروس به وجود هپاتیت B لذا پیشگیری از هپاتیت B در پیشگیری از این ویروس موثر خواهد بود. با واکسیناسیون هپاتیت B , حذف محصولات خونی آلوده, عدم مصرف از مواد مخدر تزریقی و کنترل ناقلین ویروس از انتشار هپاتیت D جلوگیری خواهد کرد.
علائم ابتلا به هپاتیت در تمامی انواع آن مشابه است به این صورت که اول علائم عمومی مثل بی اشتهایی ,ضعف, خستگی, تهوع ,استفراغ و درد مبهم در قسمت فوقانی و راست شکم بروز می کند. گاهی در این مرحله تب هم وجود دارد. بعد از این مرحله زردی پیش رونده بروز می کند که ملتحمه (پرده داخلی چشم),مخاط ها و پوست تمام بدن زرد می شود.
 

هپاتیت دردسرساز

نوع دیگری از هپاتیت که در تمام دنیا شایع است، هپاتیت ب (B) محسوب می شود. این نوع هپاتیت از نظر شیوع یک تقسیم بندی دارد و آن را با توجه به میزان شیوع به کم، متوسط و بالا دسته بندی می کنند. شیوع این نوع هپاتیت (از نظر ناقلین بیماری) در آمریکای شمالی، اروپای غربی و استرالیا کمتر از دو درصد است و این مناطق در نقاط با شیوع کم قرار می گیرند.

اعتیاد و رابطه جنسی مهمترین راه انتقال هپاتیت

مناطقی چون مدیترانه، خاورمیانه، اروپای شرقی، آمریکای لاتین و آمریکای جنوبی، ژاپن و آسیای مرکزی با آمار دو تا هشت درصد در شیوع متوسط قرار می گیرند که ایران نیز جزو این مناطق است.
هپاتیت ب در مناطقی چون آسیای جنوب شرقی، چین و آلاسکا شیوع بالایی دارد که آمار آن هشت تا ۲۰ درصد است. دلایل ابتلا به هپاتیت ب بر اساس منطقه ابتلا، متفاوت است، طوری که در مناطق با شیوع پایین، روابط جنسی محافظت نشده و پر خطر دلیل اصلی ابتلا به این نوع هپاتیت محسوب می شود.
علاوه بر آن دلایل دیگری چون تزریق فرآورده های خونی آلوده (برخی از افراد مبتلا به تالاسمی و هموفیلی) و اعتیاد تزریقی از دلایل ابتلا به این بیماری در این مناطق هستند. دلایل اصلی ابتلا به هپاتیت در مناطق با شیوع متوسط، رابطه جنسی، اعتیاد تزریقی و فرآورده های خونی آلوده محسوب می شود.
دلیل ابتلا در مناطق با شیوع بالا، انتقال عمودی یعنی از مادر به جنین است. نوزاد با این نوع هپاتیت به دنیا می آید و بدون اینکه بداند ناقل بیماری می شود و در آینده و بزرگسالی آن را از طریق زخم، خراش پوستی، تماس جنسی، سرنگ و … به دیگران منتقل می کند. این نوع هپاتیت به هپاتیت مزمن تبدیل می شود و می تواند باعث سیروز کبدی و سرطان کبد شود.

وضعیت هپاتیت در ایران

ابتلا به هپاتیت ب در ایران رو به کاهش است و دلیل این مسئله واکسیناسیون محسوب می شود. تمام متولدین سال ۱۳۶۷ به بعد واکسیناسیون شده اند. یک برنامه کشوری از گذشته تا به امروز برای کنترل هپاتیت ب وجود داشته است و خانم های باردار یا خانم هایی که قصد بارداری دارند، باید تست غربالگری انجام بدهند و در صورت مثبت بودن بیماری، تمهیداتی برای این دسته از افراد در نظر گرفته می شود.
هپاتیت ب در طول بارداری به جنین منتقل نمی شود و نوزاد در زمان زایمان می تواند به آن مبتلا شود، به همین دلیل، شش ساعت بعد از زمانی که نوزاد به دنیا می آید، زمان طلایی برای تزریق واکسن برای عدم ابتلای نوزاد به هپاتیت محسوب می شود.

درباره انواع هپاتیت چه می دانید؟

هپاتیت سی (C) از خون منتقل می شود و پیشگیری و درمان آن بسیار گران است و محققان تازه روی آن در حال پژوهش هستند. هپاتیت دی (D) یکی از انواع هپاتیت است که همیشه در شرایطی ایجاد می شود که فرد حتما به هپاتیت ب (B) مبتلا باشد. هپاتیت های یی (E) و جی (G)، انواع دیگری از هپاتیت هستند که از طریق روابط جنسی و خون منتقل می شوند.
این نوع هپاتیت ها جهش ژنتیکی دارند و با بقیه هپاتیت ها فرق دارند. این نوع هپاتیت ها قابل تشخیص و بررسی نیستند. یکی از انواع هپاتیت، هپاتیت برق آسا نام دارد و یک تا دو درصد هپاتیت های حاد می توانند به این مسئله منجر شوند. این نوع هپاتیت با کمای کبدی همراه است و علائمی چون خواب آلودگی، خونریزی معده، حالت گیجی، اختلال در انعقاد خون، افت قند خون و نارسایی کلیوی همراه است و بین ۳۰ تا ۵۰ درصد احتمال مرگ وجود دارد. اگر فردی به این نوع هپاتیت مبتلا شود باید سریعا در بیمارستان بستری و درمان شود.

زردی چشم از علایم هپاتیت

آزمایش بدهیم؟
برای تشخیص ابتلا به هپاتیت آ، ب و سی، آزمایش تشخیصی وجود دارد. وجود ویروس در آزمایش هپاتیت ب (HBS) سه تا ۱۰ هفته بعد از تماس جنسی مشخص می شد و قبل از آن به دلیل قرار داشتن در دوره مخفی، قابل تشخیص نیست. آزمایش هپاتیت سی (HCV) به بررسی آنتی بادی بدن علیه ویروس می پردازد. چنانچه فرد به مدت شش ماه به این نوع هپاتیت مبتلا باشد، هپاتیت تبدیل به مزمن می شود.
وقتی واکسن به کمک ما می آید
برای هپاتیت سی، واکسن وجود ندارد و تنها برای هپاتیت ب واکسن ساخته شده است. واکسن هپاتیت ب در سال ۱۹۸۱ ساخته شد. این واکسن برای بدن کاملا بدون خطر است و بیش از ۹۰ درصد در پیشگیری از هپاتیت ب موثر است و می تواند بین ۸۵ تا ۹۰ درصد از مرگ های ناشی از هپاتیت پیشگیری کند. نحوه تزریق این واکسن در بزرگسالان و نوزادان متفاوت است طوری که این واکسن در بزرگسالان در بازو و در نوزادان در ناحیه جلو و خارج ران تزریق می شود.
این واکسن در بزرگسالان باید سه بار تزریق شود. یک ماه بعد از اولین تزریق، تزریق دوم انجام می شود و پس از گذشت شش ماه از اولین تزریق، باید یک بار دیگر واکسیناسیون انجام شود. واکسیناسیون در نوزادان از بدو تولد انجام می شود و واکسن های بعدی باید در دو ماهگی و شش ماهگی زده شود که این کار را همزمان با تزریق سایر واکسن ها انجام می دهند.
واکسن هپاتیت ب در برخی شرایط ایمنی خوبی را برای بدن به وجود نمی آورد. برای مثال، واکسن در برخی افراد بالای ۴۰ سال، مردان، افراد چاق، افراد با ژنتیک خاص، افرادی که دیالیز می شوند، مبتلایان به اچ آی وی مثبت (HIV)، مبتلایان به نقص ایمنی و افراد سیگاری، ایمنی مطلوب را در برابر بیماری به وجود نمی آورد.

زمان تزریق واکسن هپاتیت در نوزادان و بزرگسالان

چنانچه تزریق به صورت زیر جلدی و در عمق عضله نباشد، احتمال پیشگیری از بیماری کاهش پیدا می کند. اگر واکسن یخ زده باشد نیز نباید آن را استفاده کرد چون ایمنی لازم را در برابر بیماری به وجود نمی آورد. تمامی افرادی که به نوعی در خطر ابتلا به هپاتیت ب هستند، واکسیناسیون می شوند. تزریق واکسن هپاتیت ب (B) و آزمایش آن برای افرادی که رفتار پر خطر دارند، در مراکز بهداشت سراسر کشور به صورت رایگان انجام می شود.
واکسن مصنوعی است!
خوب است بدانید که حدود یک میلیون نفر در سال در اثر ابتلا به عوارض هپاتیت در جهان می میرند، به همین دلیل افراد باید تا جای ممکن اقدامات لازم را برای پیشگیری انجام بدهند.
برخی از افراد تصور می کنند واکسن هپاتیت، ویروس ضعیف شده است که به بدن تزریق می شود، در حالی که این باور غلط است و برای ساخت واکسن، آنتی ژن ویروس را همانند سازی کرده اند و در واقع ویروس مصنوعی ساخته اند.
برخی ها بر این باورند که واکسن هپاتیت را باید با یخ به منزل برد، این باور کاملا درست است و واکسن باید در دمای دو تا هشت درجه سانتیگراد نگهداری شود.
برخی از افراد تصور می کنند هزینه زیادی باید برای واکسن بپردازند، این باور نادرست است و هر واکسن را با قیمتی حدود ۱۵ تا ۲۰ هزار تومان از مراکز دولتی می توان تهیه کرد.
این باور درست است که احتمال ابتلا از طریق بزاق به هپاتیت وجود دارد، به همین دلیل افراد نباید از قاشق یا ظروف مشترک استفاده کنند.
برخی تصور می کنند که نوزاد از طریق شیر مادر به هپاتیت ب (B) مبتلا می شود. این باور نادرست است و نوزاد از طریق شیر مادر، مبتلا نمی شود.
برخی از افراد بر این باورند که زایمان چه به شکل طبیعی و چه به شکل سزارین می تواند باعث ابتلا به هپاتیت شود، این باور کاملا درست است.
برخی از افراد فکر می کنند که در صورت ابتلا به هپاتیت و عدم آگاهی از آن، با زدن واکسن دچار مشکل می شوند و بیماری شدت پیدا می کند. این باور نادرست است و انجام این کار هیچ مشکلی را برای بدن به وجود نمی آورد.